Examples of using "Governo" in a sentence and their dutch translations:
De regering is corrupt!
Weg met deze corrupte regering!
We hebben geen vertrouwen in de regering.
Ze accepteerden de nieuwe regering.
De regering van dit land is stabiel.
De overheid probeert nieuwe industrieën te ontwikkelen.
Boeren kwamen in opstand tegen de regering.
Dat leidde tot de formule die hem aan de macht bracht...
De Venezolaanse oppositie heeft een klacht ingediend tegen de regering.
- De Japanse regering kan het probleem niet oplossen.
- De Japanse regering kan met het probleem niet omgaan.
De regering martelde de burger om hem te laten bekennen.
Van de hele regering is de hond me het trouwst.
De hoofdstad van Nederland is Amsterdam en de regeringszetel is Den Haag.
De Japanse regering drukt er steeds op dat kernenergie minder duur is dan andere energiebronnen.
Als mensen engelen waren, zouden er geen regeringen nodig zijn. Als engelen mensen regeerden, zou er noch externe noch interne controle nodig zijn. Bij het vormen van een regering waarbij mensen andere mensen controleren is dat de grote moeilijkheid: eerst is het nodig om de overheid van middelen te voorzien om de massa's te controleren, en daarna om haar te dwingen zichzelf te regeren.
- Democratie is de slechtste regeringsvorm, met uitzondering van alle andere vormen die de mensheid tot nu toe heeft uitgeprobeerd.
- Democratie is de slechtste regeringsvorm, met uitzondering van alle andere vormen die zijn uitgeprobeerd.
Hij heeft niet deelgenomen aan de samenzwering. Het was zijn broer, en niet hij, die tegen de regering was.
Katia ontkende dat ze anarchist was, met de uitleg dat ze wijzigingen wilde in onze regering, niet haar vernietiging.
Men mag die twee totaal verschillende instanties niet met elkaar verwarren: de „Europese Raad” bestaat uit de staats- en regeringshoofden van de Europese Unie. In de „Raad van Europa” zetelen 47 staten, waaronder Rusland en de Kaukasische republieken.
Meermaals in de geschiedenis zijn mensen in opstand gekomen tegen de ongelijkheid van het leven en hebben ze geweigerd zich aan de beperkingen van wetten en geloofsovertuigingen te onderwerpen. Ze hebben vaak een periode van communisme en Rode Terreur doorgemaakt in de hoop uiteindelijk de perfecte staat te verwezenlijken. Hun leiders, aanvankelijk ongetwijfeld oprecht, omhelzen de utopische droom en verklaren zichzelf de vertolkers van zijn idealen, de beloofde gezanten van zijn zegeningen. Maar nu de materie voor de opstand rijp is en ze de verleidingen van de ontluikende macht niet kunnen weerstaan, ondergaan ze al snel die transformatie die de door de geschiedenis, vaak niet ten onrechte, vereenzelvigd wordt met demagogie, als ze falen, of met de autocratie, als ze slagen. In beide gevallen worden ze, met gebruikmaking van de elementen van verloochening in de maatschappij, apostelen van het geweld en verkondigen ze de theorie van de "creatieve vernietiging". Maar in plaats van een utopie te bouwen op de puinhopen die ze hebben geschapen, slagen ze er slechts in, zoals de geschiedenis laat zien, een andere regering op te zetten die, hoe legitiem en stevig haar fundamenten in theorie ook zijn, in de praktijk al snel despotischer en corrupter wordt.