Op het platteland hebben het gras, de bomen, en de stenen een adem die stinkt naar mensen. Ze spreken me aan vanuit alle richtingen, en klampen aan me vast. Maar in de stad zijn zelfs de passagiers van een overvolle trein zo stil als een kiezelsteen op de oever van een rivier, en ieder is alleen aan zichzelf aan het denken.
田舎では草も木も石も人間くさい呼吸をして四方から私に話しかけ私に取りすがるが、都会ではぎっしり詰まった満員電車の乗客でも川原の石ころどうしのように黙ってめいめいが自分の事を考えている。